Geef, heb lief

Geef, heb lief

Alles is weer afgelopen, iedereen heeft zijn eigen douche weer gezien en zijn eigen bed gevoeld. En nu? Tjah wat moeten we nu eigenlijk gaan doen. Zelf ben ik die kaartjes terug gaan lezen, sommige kaartjes zijn er echt om ingelijst te worden. Leuke anekdotes zitten erin, mooie spreuken en adviezen. Het was echt een top idee om die kaartjes te maken. Bijzonder hoe je elkaar zo snel, zo goed leert kennen. En met alles wat je met elkaar meemaakt wordt de band die je met elkaar creëert zo sterk. Het was gisteravond ook heel apart om afscheid van elkaar te nemen, ondanks dat de meeste elkaar gewoon nog heel vaak tegen gaan komen. Het was eigenlijk ook meer het afscheid nemen van het ‘wij’ gevoel, het groep zijn gevoel. Met de reünie als laatste keer is het gevoel van de groep nu echt een herinnering geworden. Voor mij persoonlijk 1 van de mooiste herinneringen die ik zal hebben in mijn leven denk ik. Deze reis zal niet zo snel vergeten worden door de mensen van de groep.

Het was een reis waarbij iedereen echt tot uiting kwam. Niemand viel er buiten en iedereen kon echt laten zien wie hij was. Onderlinge ruzies werden (als ze er al waren) snel opgelost. Het was dan ook meer de vriendschap die overheerste. Want alleen doordat we samenwerkte en bovenal omdat we de zegen van God kregen hebben we zoveel mogen bereiken. Want de goede samenwerking mag ook als een zegen van God worden beschouwd. Als iemand er even helemaal doorheen zat was er altijd wel iemand die een luisterend oor bood zodat iedereen zijn verhaal kwijt kon. De diversiteit in de groep was ook bijzonder om te zien. Waar sommige de eerste week helemaal los konden gaan met de kinderen konden anderen weer de 2^e week hun kunsten laten zien met het klussen. En waar het maar kon, ondersteunde iedereen elkaar. Het was een zegen dat we zo’n hechte groep hadden en daardoor hebben we veel kunnen bereiken met de kinderen.

Om te beginnen met het kinderkamp de 1^e week. De kinderen zijn toen voor het eerst echt weggegaan uit het zigeunerkamp, want ondanks dat de Roemenië zo vol staat met bergen zagen deze kinderen voor het eerst in hun leven met eigen ogen de bergen! De kinderen mochten uit de Bijbel leren over respect dat ze moesten hebben voor iedereen, over dat Jezus gestorven is voor onze zonden. Doormiddel van spelletjes mochten ze leren samenwerken en leren hoe ze met winst en verlies moesten omgaan.
Bijzonder was het dan ook om te zien hoe iedereen (werkelijk iedereen) vol overtuiging met de kinderen aan de slag ging. Het waren geen gemakkelijke kinderen. Ieder kant had zijn eigen (grote) problemen thuis. Problemen waarbij je moet denken aan primaire levensbehoefte. Problemen dus in de richting van het geen eten hebben in de ochtend of het geen slaapplek hebben in de avond.
Wij mochten als groep ze even deze problemen laten vergeten en direct mochten we proberen ze met deze problemen te laten omgaan.

De 2^e week met de grannys  was toch wel de moeilijkste week voor ons. Waar de kinderen zo duidelijk dankbaar waren voor onze aanwezigheid was dit bij de grannys een stuk minder te zien. Ongetwijfeld zullen ze in hun hart dankbaar zijn voor het werk dat voor ze verzet is, maar toen wij nog aanwezig waren gaven de meeste grannys alleen maar aan wat ze nog meer konden. Persoonlijk denk ik dat dit te maken heeft met de cultuurkloof die er duidelijk was.
Want waar wij als Nederlanders een bezig en hardwerkend volkje zijn, zie je de Roemenen (en dan specifiek de zigeuners) weinig doen. De meeste mannen zag ik rond een uur of 11 ontwaken, elke dag, om vervolgens rond te lopen en alcohol te gaan drinken. Het was voor de meeste van ons echt iets waar we niet bij konden. Maar de grannys waren dus niet gewend dat de mannen aan het werk waren en zal vast wel hebben gedacht van als ze nu toch bezig zijn waarom pakken we het dan gewoon niet door.
Verder werd alles ook moeilijker gemaakt vanwege de houding dus van de zigeuners. Altijd wel alles beter weten (daar hadden de bouwvakkers ook weleens last van) maar toch niet de handen uit de mouwen steken. Dat was best wel eens frustrerend om mee te maken, toch mochten we ook hier de energie bij elkaar vinden om door te gaan. Uiteindelijk is ook hier een behoorlijk resultaat uitgekomen.

Elkaar vertellen waarom het zo belangrijk was dat het zo belangrijk was om door te gaan, de kinderen hadden nog nooit liefde gevoeld. Daarom konden zich zulke vreemde situaties voor doen (1 kind had zelfs gebeten). Niet wetende dus hoe met liefde om te gaan, het is zo onbegrijpelijk dat deze kinderen dat niet wisten. Voor ons (hoop ik althans) is het niet voor te stellen. Hetzelfde kan je ook vertellen in het zigeunerkamp. Ondanks alle het werk dat we daar verzet hadden was het nog steeds nodig om sommige mensen toch heel vriendelijk te maken dat ze niet meer welkom waren in het kamp. Heb je naaste lief als je zelf wordt er dan gezegd. Gelukkig waren de grannys uiteindelijk toch echt wel dankbaar met het eindresultaat en mochten wij ook hun dankbaarheid voelen.

De dankbaarheid voelen….
Dat was het mooiste van de hele reis. Want zoals bij een stukje van de bonte avond op het kinderkamp duidelijk werd gemaakt, is het beter om te geven dan te ontvangen. Want als immers als je geeft zal je het zevenvoudige terugkrijgen. En hoe herkenbaar was dat te voelen in deze reis. Het gevoel dat we mochten ervaren door de ontzettend dankbare kinderen was werkelijk waar onbeschrijflijk. Eén dankbaar gezicht van één kind was het maken van de reis met alle voorbereidingen die er aan vooraf gingen het allemaal goed. Geven is zoveel beter dan ontvangen, liefhebben is zo belangrijk. Mooie levenslessen die we allemaal mee kunnen nemen de rest van ons leven.

Geschreven door Sjoerd Duijst