Cluj 14 juli 2012
Precies een week geleden zat ik op een dezelfde manier,
kladblok in de hand terwijl m’n hoofd vol is van gedachten en hersenspinsels.
Het is nog maar iets meer dan 24 uur geleden dat we afscheid namen van de
Romakinderen die we vijf dagen intensief hebben begeleid en vermaakt.
Verbazingwekkend wat voor band er ontstaat in slechts enkele dagen, hoe intens
de kinderen je diep van binnen raken, hoe zwaar het afscheid dan valt. Mijn
gedachten gaan terug naar de kinderen, hoe zou het nu met ze gaan? Ze zullen nu
wel weer thuis zijn, terug in hun oude en vertrouwde omgeving, terug in een
situatie die wij nooit volledig zullen begrijpen. Hoe zou het gaan met Ianos
die met zijn gespierde armen voor iedereen klaarstond en terugkomt in een huis
vol mensen maar waar liefde en aandacht voor hem ontbreek. Of met Muti die
ontroostbaar en huilend in mijn schoot kroop op de laatste avond? Of met Alex
die juist ons troostte door zijn arm om mijn heen sloeg? En met Vera met wie ik
het zo vreselijk goed kon vinden, die altijd voor de kinderen klaar staat en
voor mij een van de meest bewonderenswaardige vrouwen geworden is.
Slechts 24 uur geleden en nu al zo’n gevoel van gemis,
onvoorstelbaar. Morgen breekt een nieuw hoofdstuk van onze reis aan, het
klussen in de kleine huisjes van onze granny’s. Nieuwe week, nieuwe uitdaging,
werk waar ik van tevoren heel erg naar uit keek. Maar terwijl mijn hand nog
eens glijdt over de tekeningen die elk kind gemaakt heeft voor het hele
Dorcas-team zie ik alle kindergezichten nog eens voor me, allemaal een eigen
achtergrond en een eigen verhaal.
Nog vijf dagen en dan kan ik mijn eigen kleine lieve zusje
weer in de armen sluiten, een moment waar ik nu al naar uitkijk, wetend dat er
in dit land nog 23 andere kleine broertjes en zusjes hevig verlangen naar een
beetje liefde en aandacht.
Mijn gebedsonderwerp voor de komende tijd is bekend, uwe
ook?
Door: Tim van de Geest
Geen opmerkingen:
Een reactie posten