Kanjers, stuk voor stuk!

Kanjers stuk voor stuk!

Kanjers, de kinderen van het kinderkamp. Kanjers, hun lach zit nog in mijn hoofd, hun dankbaarheid komt meteen weer boven, tranen uit liefde toen we afscheid namen, hun gezichtjes heb je zo weer voor je.

Kanjers, stuk voor stuk.

Kanjers, de jongeren van Young Dorcas. Kanjers omdat ze moesten samenwerken met onbekende Hollanders. Vrij namen om te helpen, bij sporten, spelen, klussen en vertalen.  Kanjers, Christi, Adina, Flavia, Petre, en ga maar door.

Kanjers, stuk voor stuk.

Kanjers, zigeunerkinderen. Je zou maar bij je oma wonen, omdat je pa en ma er niet voor je zijn. Je zou maar opgroeien tussen dronken mensen, geweld, afval, ratten en vlooien. Je zou maar leven in een piepschuim, roze huis. Je zou maar 15 jaar zijn en zwanger. Je zou maar liefde krijgen in de vorm van een tik met een stok. Je zou maar, naar school willen gaan, willen werken, anders willen zijn, maar nergens heen kunnen omdat je voor de wet niet bestaat. Je zou maar door het leven gaan, met alleen een t-shirt aan. Je zou maar…

Kanjers, die kinderen, stuk voor stuk.

Kanjers al die projectleiders als Vera, Joanna, Dana en Sylvester. Mensen die zich inzetten voor hun medemens. Kanjers onze Dorcasreisleiders: Dana en Iris. Wat een geregel voor ons als groep. Altijd klaarstaan met een goed programma, tot in de puntjes geregeld. Maar dat niet alleen, kanjers om wie ze zijn! Wat een inzet en gezelligheid!

Kanjers, stuk voor stuk.

Kanjers, onze geweldige groep. Kanjers omdat ze stilstaan bij hoe het ook kan. Bij een andere wereld, een ander leven, grenzen overgaan, letterlijk en figuurlijk. Kanjers omdat ze doorzetten, zich inzetten voor een ander. Met een lach doorgaan, terwijl dat soms best lastig was. Dat alles maakt hen tot een kanjer. Kanjers: Richard, Franca, Miranda, Nathalie, Margreet, Tim, Dorieke, Mathhias, Nathalie, Heleen, Melanie, Robert, Sjoerd, Janouk, Björn, Iris, Albert en Everdien...

Kanjers, stuk voor stuk!

Geschreven door Jeanine Koelewijn

Geef, heb lief

Geef, heb lief

Alles is weer afgelopen, iedereen heeft zijn eigen douche weer gezien en zijn eigen bed gevoeld. En nu? Tjah wat moeten we nu eigenlijk gaan doen. Zelf ben ik die kaartjes terug gaan lezen, sommige kaartjes zijn er echt om ingelijst te worden. Leuke anekdotes zitten erin, mooie spreuken en adviezen. Het was echt een top idee om die kaartjes te maken. Bijzonder hoe je elkaar zo snel, zo goed leert kennen. En met alles wat je met elkaar meemaakt wordt de band die je met elkaar creëert zo sterk. Het was gisteravond ook heel apart om afscheid van elkaar te nemen, ondanks dat de meeste elkaar gewoon nog heel vaak tegen gaan komen. Het was eigenlijk ook meer het afscheid nemen van het ‘wij’ gevoel, het groep zijn gevoel. Met de reünie als laatste keer is het gevoel van de groep nu echt een herinnering geworden. Voor mij persoonlijk 1 van de mooiste herinneringen die ik zal hebben in mijn leven denk ik. Deze reis zal niet zo snel vergeten worden door de mensen van de groep.

Het was een reis waarbij iedereen echt tot uiting kwam. Niemand viel er buiten en iedereen kon echt laten zien wie hij was. Onderlinge ruzies werden (als ze er al waren) snel opgelost. Het was dan ook meer de vriendschap die overheerste. Want alleen doordat we samenwerkte en bovenal omdat we de zegen van God kregen hebben we zoveel mogen bereiken. Want de goede samenwerking mag ook als een zegen van God worden beschouwd. Als iemand er even helemaal doorheen zat was er altijd wel iemand die een luisterend oor bood zodat iedereen zijn verhaal kwijt kon. De diversiteit in de groep was ook bijzonder om te zien. Waar sommige de eerste week helemaal los konden gaan met de kinderen konden anderen weer de 2^e week hun kunsten laten zien met het klussen. En waar het maar kon, ondersteunde iedereen elkaar. Het was een zegen dat we zo’n hechte groep hadden en daardoor hebben we veel kunnen bereiken met de kinderen.

Om te beginnen met het kinderkamp de 1^e week. De kinderen zijn toen voor het eerst echt weggegaan uit het zigeunerkamp, want ondanks dat de Roemenië zo vol staat met bergen zagen deze kinderen voor het eerst in hun leven met eigen ogen de bergen! De kinderen mochten uit de Bijbel leren over respect dat ze moesten hebben voor iedereen, over dat Jezus gestorven is voor onze zonden. Doormiddel van spelletjes mochten ze leren samenwerken en leren hoe ze met winst en verlies moesten omgaan.
Bijzonder was het dan ook om te zien hoe iedereen (werkelijk iedereen) vol overtuiging met de kinderen aan de slag ging. Het waren geen gemakkelijke kinderen. Ieder kant had zijn eigen (grote) problemen thuis. Problemen waarbij je moet denken aan primaire levensbehoefte. Problemen dus in de richting van het geen eten hebben in de ochtend of het geen slaapplek hebben in de avond.
Wij mochten als groep ze even deze problemen laten vergeten en direct mochten we proberen ze met deze problemen te laten omgaan.

De 2^e week met de grannys  was toch wel de moeilijkste week voor ons. Waar de kinderen zo duidelijk dankbaar waren voor onze aanwezigheid was dit bij de grannys een stuk minder te zien. Ongetwijfeld zullen ze in hun hart dankbaar zijn voor het werk dat voor ze verzet is, maar toen wij nog aanwezig waren gaven de meeste grannys alleen maar aan wat ze nog meer konden. Persoonlijk denk ik dat dit te maken heeft met de cultuurkloof die er duidelijk was.
Want waar wij als Nederlanders een bezig en hardwerkend volkje zijn, zie je de Roemenen (en dan specifiek de zigeuners) weinig doen. De meeste mannen zag ik rond een uur of 11 ontwaken, elke dag, om vervolgens rond te lopen en alcohol te gaan drinken. Het was voor de meeste van ons echt iets waar we niet bij konden. Maar de grannys waren dus niet gewend dat de mannen aan het werk waren en zal vast wel hebben gedacht van als ze nu toch bezig zijn waarom pakken we het dan gewoon niet door.
Verder werd alles ook moeilijker gemaakt vanwege de houding dus van de zigeuners. Altijd wel alles beter weten (daar hadden de bouwvakkers ook weleens last van) maar toch niet de handen uit de mouwen steken. Dat was best wel eens frustrerend om mee te maken, toch mochten we ook hier de energie bij elkaar vinden om door te gaan. Uiteindelijk is ook hier een behoorlijk resultaat uitgekomen.

Elkaar vertellen waarom het zo belangrijk was dat het zo belangrijk was om door te gaan, de kinderen hadden nog nooit liefde gevoeld. Daarom konden zich zulke vreemde situaties voor doen (1 kind had zelfs gebeten). Niet wetende dus hoe met liefde om te gaan, het is zo onbegrijpelijk dat deze kinderen dat niet wisten. Voor ons (hoop ik althans) is het niet voor te stellen. Hetzelfde kan je ook vertellen in het zigeunerkamp. Ondanks alle het werk dat we daar verzet hadden was het nog steeds nodig om sommige mensen toch heel vriendelijk te maken dat ze niet meer welkom waren in het kamp. Heb je naaste lief als je zelf wordt er dan gezegd. Gelukkig waren de grannys uiteindelijk toch echt wel dankbaar met het eindresultaat en mochten wij ook hun dankbaarheid voelen.

De dankbaarheid voelen….
Dat was het mooiste van de hele reis. Want zoals bij een stukje van de bonte avond op het kinderkamp duidelijk werd gemaakt, is het beter om te geven dan te ontvangen. Want als immers als je geeft zal je het zevenvoudige terugkrijgen. En hoe herkenbaar was dat te voelen in deze reis. Het gevoel dat we mochten ervaren door de ontzettend dankbare kinderen was werkelijk waar onbeschrijflijk. Eén dankbaar gezicht van één kind was het maken van de reis met alle voorbereidingen die er aan vooraf gingen het allemaal goed. Geven is zoveel beter dan ontvangen, liefhebben is zo belangrijk. Mooie levenslessen die we allemaal mee kunnen nemen de rest van ons leven.

Geschreven door Sjoerd Duijst

Het zelfgemaakte lied

Het zelfgemaakte lied

Op de wijs van: ‘En ik zal je wat vertellen van m’n tante d’r blouse.’

Dit liedje hebben we gemaakt naar aanleiding van de geweldige tijd die wij hier in Roemenië hebben gehad. Het is af en toe een beetje een gekke groep en dat zul je dan ook in het lied wel terug vinden!

Groetjes,

Dorieke en Franca

1. We gaan jullie iets vertellen over onze groep,

Over grote porties eten en ook borden soep.

Dus ga er eerst maar goed voor zitten want hier komt ‘ie dan,

Je wordt er hoogstwaarschijnlijk ongelooflijk vrolijk van.

Iedereen komt aan de beurt

Je wordt van top tot teen gekeurd,

’t is zo gebeurd!  

Oh yeah!

2. We beginnen met de oudste van dit leuke stel,

Dit is Albert en dat wist je vast en zeker wel.

Albert heeft de hele reis maar zo op touw gezet,

Maar zonder Everdien, zijn vrouw, had hij dit niet gered.

Met dit echtpaar in de groep

Loopt niets meer in de soep,

Ze zijn echt top!

Oh yeah!

3. Daar is Iris, onze allergrootste regelaar,

Met hier en daar een telefoontje krijgt ze ’t voor elkaar.

En met Iris hebben wij een mooie stem erbij,

Ze was eerst nog wat verlegen, maar Iris voel je vrij

Je zingt als een nachtegaal,

Het is echt niet meer normaal

Fenomenaal!

Oh yeah!

4. Ken je ook al die Jeanine, ’t is een leuke meid.

Ze heeft een vriendje die zingt liedjes over poep en schijt.

En soms laat ze stukjes eten vallen uit haar mond,

Maar we vinden ’t wel terug in je schoen op de grond.

Alleen de grap over de wallen

Is bij jou nog niet gevallen,

’t komt vanzelf!

Oh yeah!

5. Daar heb je Björn, hij is fanatiek in sport en spel,

Een potje weerwolven, nou dat kan die zeker wel

Maar lieve Björn, je neemt je rol wel erg serieus,

Nu kruip je ’s nachts zelfs uit je bed als een ware speurneus.

De foto’s zijn wel wat gênant,

Maar komen toch niet in de krant.

’t Is wat frappant.

Oh yeah!

6. En dan hebben we hier Náthalie van de Pol,

Soms klimt ze zomaar in de boom, maar springt haar hart op hol.

Je wil zo maar aan een touwtje in het water gaan,

Maar lieve Nathalie waarom blijf je dan tóch nog staan?

Wil je meer op Jane gaan lijken,

Moet je eerst naar Tarzan kijken,

Hoppakee!!

Oh yeah!

7. En dan hebben we er hier één met dezelfde naam,

Het is Nathalie de Graaf, heb je haar al zien staan?

Ze is weer een jaartje ouder, al wel zeventien,

Dan heb je vast en zeker ook al wel die rimpels gezien.

Maar lieve meid, ’t komt door de tijd,

Helaas je raakt ze nooit meer kwijt,

Wat een spijt!

Oh yeah!

8. En Miranda die eet bijna nooit haar bordje leeg,

Vandaar dat toen ze ’t wel deed een ovatie kreeg.

Het is wel een vreemde zaak, heb je het al gezien?

Snoep en chips propt ze naar binnen voor een man of tien.

Het is wel een beetje raar,

Maar toch is het echt waar,

Ze is niet zwaar!

Oh yeah!

9. En Robert kan goed overweg met schroef en boor,

En met een spelletje heeft hij een grijns van oor tot oor.

Elke avond kruipt hij heel erg laat onder de wol,

Hoe houdt deze jonge man dit nu toch zo lang vol?

Robert ga niet te laat slapen,

Anders zit je straks te gapen.

Slaap maar zacht!

Geeuw!

10. En dan zijn we aangekomen bij de langste man,

’t Is Sjoerd die heel goed overweg met kind’ren kan.

En ook neemt hij wel een stuk of veertig rollen mee,

Maar de rest van de groep vind dit wel okéé!

Je hebt een heel mooi huis gebouwd,

Voor een vrouwtje heel erg oud.

Een hart van goud!

Oh yeah!

11. En dan is Tim de volgende van deze lange rij,

Als je zegt dat ‘ie heel slim is maak je hem niet blij.

Maar wat doe jij in je slaap, hebben wij gehoord?

Jou reactie is zacht uitgedrukt nogal gestoord.

Een beetje waken kan geen kwaad,

Of het nu vroeg is of heel laat,

Je staat paraat!

Oh yeah!

12. En Heleen is af en toe wel ietsje wat gemeen

Als ze wakker wordt laat haar dan liever even alleen.

Maar als ze eenmaal wakker is, is ze zo fit als een vis.

Werken kan ze als een paard als ik me niet vergis.

Deze super leuke meid,

Die maakt voor jou wel even tijd.

Het is een feit!

Oh yeah!

13. En hier een jongeman, zijn naam is Matthias,

Velen wisten hier nog niet dat hij zo grappig was.

In slow motion voortbewegen kan hij erg goed.

Lieve Matthias, laat nog eens zien hoe je dat doet.

Je bent een leuke jongeman,

Die ook nog heel goed klussen kan.

Dat was hem dan!

Valt mee?!

14. Daar hebben we dan Richard met z’n rooie haar,

Voor een grapje en een grol staat hij altijd klaar.

Ook in huizen bouwen is hij echt ontzettend goed.

Laat jij ze maar eens zien hoe je plamuren moet!

En met een roze muur erbij,

Maak jij de oma reuze blij!

Is dat niet fijn?!

Oh yeah!

15. Mèlanie, helaas kan jij niet goed je ei hier kwijt,

’t kost je uren, dagen, weken, ’t kost je heel veel tijd.

Plamuren kan je in elk geval wel heel erg goed,

Maar onthoud vooral dat het op de muren moet.

Ook met sport ga jij ervoor,

Maar pas op, en draai niet door!

Het geeft niet hoor!

Oh yeah!

16. We zijn aangekomen bij een leuke meid, Janouk

Maar af en toe komt zij wel iets wat vreemd uit de hoek.

Alle mensen lijken volgens jou op een dier.

En natuurlijk leidt dit af en toe tot veel plezier.

Zelfs de vliegen kunnen praten,

Janouk heeft het in de gaten.

Je kan ’t niet laten.

Oh yeah!

17. En wie we niet mogen vergeten nou dat is Magreet,

Ze heeft spieren als een gek, zoals je weet.

En voor klussen bij de granny’s deinst ze niet terug.

Ja die kwast gaat op en neer echt ontzettend vlug.

De twinkeling in Sjoerd zijn ogen,

Zegt haar of ze wordt bedrogen!

Niet te geloven!

Oh yeah!

18. En als laatste van dit lied zijn ook wij aan de beurt,

We zijn onszelf heus niet vergeten, wees maar niet getreurd.

Door en Fran zijn samen soms echt ongelooflijk raar,

Maar we hebben altijd wel heel veel sjik met elkaar!

We staan nu beiden op de kop,

Maar de inspiratie is écht op!

Dus ik zeg STOP!

Oh yeah!

19. Nu hebben wij met veel plezier aan deze song gewerkt,

Dat heb je vast en zeker wel aan onze lach gemerkt.

Deze reis vergeten wij natuurlijk echt niet meer,

Wie weet doen we deze reis misschien wel nog een keer!

Dit is het einde van ons lied,

We vergeten jullie niet!

Het zij geschied.

Oh yeaaaah!

Aapjes kijken

Vandaag begon het tweede deel van onze reis, Hetgeen waar de jongens al één jaar naar uitkeken, het klussen. De eerste klusdag was aangebroken en we hadden er allemaal erg veel zin in. Er waren vier groepjes gemaakt waarvan er één ging schilderen, terwijl de andere drie groepjes ergens anders heen gingen. Verdere informatie kregen we niet. Na deze uitleg vertrokken de groepjes naar hun bestemming. Het groepje wat ging schilderen trof een oud tweekamerappartement aan, wat werd bewoond door een oud, ziek omaatje die daar samen met haar dochter en twee kleindochters woonde. Geschokt van de situatie begon het groepje met werkzaamheden. Er is daar de hele dag geschuurd en schoongemaakt. Morgen word daar het schilder- en andere opknapwerk gedaan. De drie andere groepjes hadden niet echt een idee wat ze moesten verwachten. Lopende vertokken we op weg naar onze ‘’bestemming onbekend’’. Aangekomen troffen we een zigeunerdorp aan wat in erg onhygiënische staat was. De drie groepjes verdeelden zich over de drie huisjes waar omaatjes woonden.

Na een paar minuten geschokt rondkijken en wennen aan de stank, kregen we van de bouwvakkers taken. Zo sprongen Matthias en Sjoerd een gat in de lucht toen ze gelijk aan de gang mochten op het dak van het huis. Tim daarentegen keek de eerste vijf minuten jaloers toe terwijl hij spijkers uit het plafond trok, na deze grote teleurstelling mocht Tim eindelijk doen wat hij wilde, het dak renoveren. Vele dorpbewoners kwamen kijken of ze ons wel vertrouwden met hun huis. Zo werd er een hele discussie gevoerd over het dak, want de Roemenen zagen het wel zitten dat niet alleen het slechtste deel, maar het hele dak werd gerenoveerd. Als een ware attractie stonden onze jongens op het dak te proberen zich niks aan te trekken van het kritische publiek. Na vele uren aapjes kijken waren de zigeuners iets meer relaxt. Zo vonden ze Richard en Melanie een leuk stelletje en wilden ze samen met ons op de foto. Na deze dag vol nieuwe indrukken, kijken we terug met voldoening, want nuttig bezig geweest zijn we zeker. Morgen is weer een drukke klusdag waarbij we weer een stap verder komen in het renoveren van onze granny huizen en waarbij er hopelijk minder sprake is van aapjes kijken en meer mensen die ons echt meehelpen.

                                                                            Miranda Schaap en Janouk de Graaf

Over nieuwe broertjes en zusjes, gedachtegangen en gebedsonderwerpen

Cluj 14 juli 2012

Precies een week geleden zat ik op een dezelfde manier, kladblok in de hand terwijl m’n hoofd vol is van gedachten en hersenspinsels. Het is nog maar iets meer dan 24 uur geleden dat we afscheid namen van de Romakinderen die we vijf dagen intensief hebben begeleid en vermaakt. Verbazingwekkend wat voor band er ontstaat in slechts enkele dagen, hoe intens de kinderen je diep van binnen raken, hoe zwaar het afscheid dan valt. Mijn gedachten gaan terug naar de kinderen, hoe zou het nu met ze gaan? Ze zullen nu wel weer thuis zijn, terug in hun oude en vertrouwde omgeving, terug in een situatie die wij nooit volledig zullen begrijpen. Hoe zou het gaan met Ianos die met zijn gespierde armen voor iedereen klaarstond en terugkomt in een huis vol mensen maar waar liefde en aandacht voor hem ontbreek. Of met Muti die ontroostbaar en huilend in mijn schoot kroop op de laatste avond? Of met Alex die juist ons troostte door zijn arm om mijn heen sloeg? En met Vera met wie ik het zo vreselijk goed kon vinden, die altijd voor de kinderen klaar staat en voor mij een van de meest bewonderenswaardige vrouwen geworden is.

Slechts 24 uur geleden en nu al zo’n gevoel van gemis, onvoorstelbaar. Morgen breekt een nieuw hoofdstuk van onze reis aan, het klussen in de kleine huisjes van onze granny’s. Nieuwe week, nieuwe uitdaging, werk waar ik van tevoren heel erg naar uit keek. Maar terwijl mijn hand nog eens glijdt over de tekeningen die elk kind gemaakt heeft voor het hele Dorcas-team zie ik alle kindergezichten nog eens voor me, allemaal een eigen achtergrond en een eigen verhaal.

Nog vijf dagen en dan kan ik mijn eigen kleine lieve zusje weer in de armen sluiten, een moment waar ik nu al naar uitkijk, wetend dat er in dit land nog 23 andere kleine broertjes en zusjes hevig verlangen naar een beetje liefde en aandacht.

Mijn gebedsonderwerp voor de komende tijd is bekend, uwe ook?

Door: Tim van de Geest

Dubbel gevoel!

Toen we na een koude nacht wakker werden, kwamen de kinderen ons al meteen warm knuffelen. Ze waren de vorige avond nog lang niet vergeten. Ze wisten maar al te goed dat dit de laatste dag met ons zou zijn en dat ze daarna weer naar huis moesten. Ondanks de korte nacht werden we met de dagelijkse ochtendgymnastiek weer klaarwakker. De zon was er gelukkig ook weer bij! Na het ontbijt gingen we onze koffers inpakken en onze overgebleven tijd besteedden we met de kinderen. Tijdens de lunch werd ons door Iris nog even voorgelegd dat we niet meer mochten huilen. De kinderen zouden dan niet meer de bus in willen en met verdriet naar huis gaan. Ondanks dat we heel hard op onze lippen hebben gebeten konden we niet voorkomen dat een paar kinderen in de bus begonnen te huilen, gelukkig konden wij ons zelf redelijk beheersen. Na lang nazwaaien waren ze nu dan toch echt weg. Met een brok in onze keel gingen we nog even het kerkzaaltje in om ons favoriete spel te doen.. Weerwolven! Het was de bedoeling dat wij ook al meteen weg zouden gaan, maar de chauffeur van het kleine busje had ons en onze bagage echt iets onderschat. Een busje met 20 mensen samen met bagage, dat werd toch echt een beetje teveel proppen voor ons. Na lang overleg zijn we met z’n allen in het busje gestapt en hebben we onze bagage laten staan om vervolgens te worden opgehaald door een ander busje. We merkten al snel dat de chauffeur van ons busje erg haast had. We werden alle kanten opgeschud maar gelukkig kon iedereen nog doen waar hij of zij zin in had. Robert, Matthias, Richard en Heleen kregen het zelfs voor elkaar om te kaarten in de bus. Na een tijdje kwamen we aan bij het Dorcaskantoor in Roemenië. We werden welkom geheten met enorm veel watermeloen en dat ging er bij ons prima in. We kregen een rondleiding in het kantoor en werden vervolgens naar het hotel gebracht waar we nu zijn. We konden daar meteen aan het eten waar we lekker aardappeltjes met schnitzel hebben gegeten! Na de avondsluiting konden we lekker gaan douchen waarna we nu op de veranda zitten. Eén keer raden wat er gespeeld wordt..

Geschreven door: Nathalie & Melanie

Natte dag

Vanmorgen werden we wakker van de regen. En als het dan regent, dan regent het goed, emmers in de eetzaal, en natte bedden onder het raam. Ook aan de temperatuur was het goed te merken, 19 graden vanmorgen, maar gelukkig later op de dag weer wat vertrouwder met 25 graden, als de zon er eenmaal is dan is het gelijk warm.

De dag begon met een luid : “lang zal ze leven” voor Mélanie, die vandaag jarig is.

De ochtendgym viel in het water, zodat we vroeg aan het ontbijt zaten. De kinderen baden om zonneschijn. De Bijbelstudie werd verzorgd door Heleen, Matthias en Nathalie van de Pol in de vorm van een toneelstukje over de Barmhartige Samaritaan. Dit alles met behulp van enkele leden van onze groep.

Het was inmiddels droog en we begonnen aan de wandeling naar het bos. Helaas begon het al gauw weer te regenen. We mochten bij een boerin schuilen, en kregen allemaal een appeltje voor de dorst, op zich al heel bijzonder dat deze vrouw dat aanbood. Romakinderen zijn niet  geliefd. Ondanks de regen bleven we zingen en toen het even later weer droog werd zijn we toch maar weer terug gegaan naar ons gebouw. De kinderen keken een film en de groep was verder vrij. Tijdens de lunch werden de placemats uitgedeeld die door de kinderen van de Calvijnschool gemaakt zijn, opnieuw een verrassing voor de kinderen. Ze hebben er allemaal ééntje mee naar huis genomen. Een foto met de blije kindergezichtjes komt nog op de blog, net zoals de foto van de kinderen met een zak snoep in hun handen, tijdens de avondvierdaagse door ons verzameld. De kinderen zijn zo weinig gewend, dat als ze iets krijgen het ook gelijk gaan delen met anderen.

Vanavond hadden we de bonte avond, vanmiddag uitgebreid voorbereid door de jongeren en de kinderen, Wat een leuk gezicht al die verklede en geschminkte kinderbekkies. Maar aan alles komt een eind, en ja toen begon het….we werden bedankt. De kinderen waren voor het eerst van hun leven van huis weggeweest en hebben voor het eerst bergen gezien. Wat hebben ze genoten. Ze hebben even mogen genieten van verwend en geknuffeld worden. Even mogen ervaren dat ze geliefd zijn… Morgen gaan ze weer terug. De regen was inmiddels gestopt, maar bijna alle kinderen huilden dikke tranen, en zij niet alleen……we moeten ze morgen weer laten gaan. Eén meisje, Gabriela, vertelde zelfs dat zij van Dorieke meer hield dan van haar eigen moeder…..hou het dan maar eens droog. Of Janos, die thuis woont met 13 broers en zusjes, waarvan sommigen gehandicapt en waar ook alweer de helft bij hen ingetrouwd is.  Hij heeft daarom nooit een vaste plek om te slapen, en soms geen eten, dan wordt de maaltijd overgeslagen. Bizar om dat te horen na zo’n intensieve week. Vele knuffels volgden, foto’s werden gemaakt, er kwam bijna geen eind aan de avond.

Nu liggen alle kinderen in bed, en hopelijk slapen ze deze laatste nacht hier toch nog lekker.

En we hopen dat ze met een warm gevoel terug denken aan deze week. Wij zullen dat in ieder geval wel doen, en we weten voor wie we bidden mogen en dat zullen we zeker doen.

Albert en Everdien

De échte laatste volle kampdag..

IHet was een hele gezellige dag, die vooral in teken stond van de bonte avond! Een avond die werd afgesloten met gehuil (omdat we denken aan het afscheid van morgen)... En weerwolven!

Roemeense zon en vermoeidheid

Vanmorgen om kwart voor 7 ging de eerste wekker al, het prachtige geluid van Matthias zijn haan verspreidde zich door de kamer als een nachtegaal. Na het beëindigen van dit gezang stonden we 7 uur paraat voor het 1e gedeelte van de dag: de ochtendgymnastiek. Dit prachtige onderdeel bleek echter om half 8. Dus na een half uur vertraging (lees slapen) begon voor ons de dag. De ochtendgymnastiek ging verbazendwekkend goed. Na totaal afgepijgerd te zijn door de kinderen die steeds de hokie pokie nog een keer wilden doen, gingen we naar binnen om te ontbijten. Nu is het geval dat we het ontbijt altijd met vlees en kaas hebben. Alleen na de tijd is de kaas, op werkelijk elk bord, nog in precies in de dezelfde staat als dat het was voordat we aan het ontbijt begonnen. De Roemeense kaas valt niet zo goed blijkbaar....
Na het ontbijt gingen we met de hele groep naar het veld naast het terrein een sportochtend houden. Iedereeen had een spel met zijn 2en of 3en voorbereid en ging het daar uitvoeren. Dit ging allemaal ontzettend goed en we hadden ontzettend veel plezier. Het was zo geslaagd dat de kinderen zelfs uitgeput terug kwamen en ze ook gelijk weer wat rustiger waren  (wat zeer prettig was) Het middageten was zoals altijd lekker, pompoensoep en gestampte aardappeltjes met balletjes, zo lekker zelfs dat Miranda haar bord ook opkreeg. Voor haar was dan ook eeen staande ovatie op zijn plaats. Hierna moesten de kinderen een middagdutje doen en konden de dorcas medewerkers zich ontspannen. Jammer genoeg moesten sommigen zich voorbereiden op een bijbelklas die ze morgen zouden geven terwijl andere lekker konden zwemmen en slapen. Natuurlijk moet hierbij niet vergeten worden dat Björn hier toch als echte gangwacht zich heeft opgeofferd voor de kinderen. Voor de middag stond er een wandeling op het programma, bergopwaarts ongeveer een half uur lopen. Na daar wat spellen te hebben gespeeld en wat te hebben gegeten zijn we weer terug gegaan. Sommige kinderen zaten er helemaal door. Eén kind viel als een blok in slaap toen hij mocht gaan zitten.
Voor het avond programma was er wat geregeld door de Roemeense begeleiders, we gingen spellen doen met als hoogtepunt het geblindeerd snoephappen in meel (: 
Na een lange en vermoeiende dag, van 14 uur met de kinderen spelen, konden we dan eindelijk gaan evalueren en slapen. Wat hoognodig was nadat er al in de ochtend mensen in slaap vielen tegen de muur tijdens de bijbelvertelling.
Het was dus al met al een topdag, maar wel zwaar vermoeiend. Ik hoop niet dat u dat merkt aan de typefouten die mogelijk in dit stukje zitten. Het was echt een lange dag. We genieten gelukkig wel met volle teugen van de heerlijke Roemeense zon.

                                                        Door: Sjoerd

Wist je dat?

Wist je dat…

-          Sjoerd beesten in zijn slaap ziet en de boel daarover bij elkaar schreeuwt, terwijl er helemaal geen beesten zijn? En dat hij meer boxershorts mee heeft dan het aantal dagen dat we op reis zijn?

-          Melanie ’s ochtends graag vertelt over de lekkere snoepjes die ze van haar moeder heeft mee gekregen?

-          Franca opeens begrijpt dat waarom het hier een uur later is? Dat komt namelijk, omdat het hier ook sneller donker is…

-          Hier geen 15miljoen mensen zijn, maar 15 miljoen muggenbulten op je lichaam en 15 miljoen zweetdruppels onder je oksel?

-          Björn graag voor Tarzan speelt door met een slingertouw in de rivier te springen?

-          Margreet daarbij graag volgt? Nog een keer, nog een keer?

-          De jongens hier prima een wasje kunnen draaien? (elke dag!)

-          Dorieke hier Caramella heet, omdat ze zoveel lijkt op een beroemde Roemeense actrice?

-          Iris, een top Dorcas-reisleidster is?

-          Miranda in de smaak valt bij de Roemeense jongentjes en dat ze vanmiddag haar bord helemaal heeft leeggegeten?

-          De meiden jaloers zijn op zowel de kamer als de douche van de jongens?

-          Albert een boor in zijn handbagage mee wilde nemen?

-          En dat Everdien goed is in inpakken?

-          Robert het liefst tot diep, diep in de nacht spelletjes speelt, zoals weerwolven?

-          Jeanine zo aanstekelijk en vol passie zingt, dat alle kinderen niet anders willen dan om haar heen lopen om met haar mee te zingen. Zelfs liedjes naneuriën voor het slapen gaan is het effect wat Jeanine achterlaat.

-          Het Roemeense eten heel erg meevalt?

-          Janouk zorgzaam is? En moeilijk geheimen kan bewaren bij spelletjes?

-          Heleen bij 40 graden blijft doorgaan met rennen, springen en kruipen met de kinderen?

-          Nathalie (de Graaf) geen waterballonnen op anderen kan gooien, behalve op haarzelf?

-          Richard geen pokerface heeft maar vaak met spelletjes bij de laatste 3 mensen zit?

-          Je bij Tim al je eten kwijt kan, als je het zelf niet meer op kan?

-          De jongens een Roemeen op de kamer hebben die geen moeite heeft met slapen en zijn ongestoorde harde gesnurk, maar wel moeite heeft met wakker worden en blijven?

-          Nathalie (van de Pol) graag in een boom staat en er niet graag uit gaat of slingert?

-          Matthias hier rondloopt met wraakgevoelens tegenover een Roemeense leider, aangezien deze hem steeds natspuit met een waterpistooltje?

Door Björn en Jeanine

Ascultarea e calea câtre rai

En dan is het alweer dinsdag, nu aan ons de taak om een verslag te maken. Gisteravond hebben een paar van ons de kleine kinderen gedoucht. Dan besef je echt hoe goed wij het hebben. Als je ziet hoe blij ze zijn met een pyjama die ze hebben gekregen, en ze die ook nog vol trots aan doen terwijl het bijna 40 graden op de kamer is, is dat echt bizar om te zien.
Daarna eindelijk in ons WARME bedje. Heerlijk tussen de motten, vliegen, muggen en noem maar op geslapen. Vanochtend ging de wekker om 7 uur en hoorden we de kinderstemmetjes gelijk alweer, we hebben enthousiast een warming up gedaan met onze heerlijke ochtendstemmen. Na het ontbijt hebben we een bijbelse dagopening gedaan.
We hebben toen een Roemeens liedje gezongen en aangeleerd gekregen (Ascultarea e calea câtre rai)
Het liedje en het bijbelverhaal gingen erover dat we goed naar onze ouders moeten luisteren, dus we komen allemaal heel gehoorzaam terug ;).
Toen het afgelopen was hebben we snel onze schoenen aangedaan en zijn we naar een grote grot gelopen genaamd: Unguru Mare.
Door het zingen leek het bijna wel een avondvierdaagse, heel gezellig hoor!
Het was echt heerlijk koel in de grot! De kinderen waren superlief en behulpzaam (soms te behulpzaam). Tijdens het wachten (we werden per groep in de grot rondgeleid, in totaal 3 groepen, dus we moesten op elkaar wachten) hebben we spelletjes gedaan en gevoetbalt. Op de terugweg merkten we dat de kinderen langzaam stiller werden van vermoeidheid. Bij het huis aangekomen hebben we meteen gegeten en daarna hup! hun middagdutje doen!
Wij namen toen de kinderen sliepen een verkoelende duik in het riviertje dat achter ons huis stroomt.
Na een uurtje werden de kinderen wakker gemaakt, maar of ze geslapen hebben is de vraag...
We hadden verschillende knutselwerkjes bedacht die de kinderen konden doen, dat was ons middag programma. De kinderen deden enthousiast mee en er zijn leuke resultaten uitgekomen. Daarna hebben we Hollands gegeten, namelijk aardappelpuree en een kippenbout, heerlijk na al die rijst! Vanavond hebben de kinderen filmavond. Wij kunnen daardoor op ons gemak de dagafsluiting doen, daardoor kunnen we een momentje voor onszelf hebben. Zo meteen weer even de "wolven" wakker maken en dan weer lekker gaan slapen. Want morgen is er weer een lange dag. En als we eerlijk zijn hebben we er nu alweer zin in!

                                                                                                   Door: Miranda & Heleen

De grote dag

Vandaag was het zover, we gingen eindelijk echt werken voor het goede doel. Op naar het kinderkamp dus. De planning was dat we kwart over 6 klaar zouden staan om met de bus naar Oradea te gaan (daar zouden we de zigeuners ophalen). Nu was het geval dat we met zijn allen keurig op tijd klaar stonden om kwart over 6, om te wachten tot de bus kwam.... Maar geen bus te zien hoor! Blijkbaar was er een miscommunicatie geweest over de tijd en we werden uiteindelijk pas om 8 uur opgehaald door een bus. Je kunt wel zeggen: 'Een goed begin van de dag'.
Na een uurtje kwamen we dan eindelijk aan bij de kinderen en wat een sjaapies! Gilmmende bruine ogen, donker haar en ontzettend weinig bagage, dat was dan ook direct al de eerste schok. Dan komen wij daar aan met drie koffers vol per persoon, met een handbagage dat al meer is dan al hun 'bagage' en kleren uit het hele jaar. In de bus zat de stemming er vanaf het begin al direct in, wat met de kinderen proberen te praten, wat zingen met elkaar, wat van elkaars taal te leren en onderling de loef af te steken. Voor de kinderen was dit ook een hele gebeurtenis, het reizen, want niet alleen zaten wij vol verwondering naar buiten te kijken (het landschap is adembenemend) maar ook de kinderen deden net zo hard mee. De reis verliep voorspoedig en al gauw kwamen we aan op de plaats van bestemming. Het huis waar we in verblijven valt voor 100% mee want die Albert had ons bang gemaakt voor niks, het is namelijk echt een prachthuisje. Na het wassen en de luizencontrole en de behandeling daarvan bij de kinderen begon het pas echt. We kregen direct helemaal de leiding en er waren geen tolken bij dus we moesten echt met handen en voeten praten.
Na de spelletjes in de brandende Roemeense zon was er gelukkig avondeten en deze keer waren er zelfs aardappelen. Nooit gedacht dat we die zouden missen, maar na 3 dagen lang 's middags en 's avonds alleen maar rijst was het een welkome afwisseling. Na het eten hebben we nog een paar hilarische spelletjes gedaan en namen we nog een verkoelende duik in het water. Het was echt heel leuk, maar we zitten wel helemaal onder de (muggen?)bulten. Maar het was het waard. Al met al was het een superdag. Nu gaan wij lekker ons bedje opzoeken want morgen wordt het morgen weer vroeg dag! Ciao


                                                                                Door: Nathalie en Margreet

Over wolven en wolkbreuken

Debrecen 8 juli 2012

Terwijl onweer op de achtergrond knettert en er ondertussen Hongaars regenwater uit de hemel neerdaalt zoek ik een veilig heenkomen op de Dorcas-camping in Debrecen. Afgelopen twee dagen gingen voorbij met een sneltreinvaart. Van het op het laatst inpakken van de bagage, de grote opkomst bij het uitzwaaien tot het werkelijk reizen per vliegtuig of bus, alles leek voorbij te gaan in een roes. Nog steeds is het besef dat de 'Roemeniereis' echt begonnen is, niet helemaal doorgedrongen.
En toch is er al veel gebeurd de afgelopen dagen: stress bij de bagagecontrole omdat de weegschaal thuis toch echt 7 kg minder aangaf dan op het vliegveld, een glimp van 's Nederlands joviaalste zanger Frans Bauer en natuurlijk de altijd lachende stewardessen met hun overheerlijke broodjes. Voor sommigen voor het eerst vliegen maar voor iedereen blijft het prachtige schilderachtige uitzicht vanuit het vliegtuig een geweldige ervaring. Een muur van hitte volgde in Budapest, net als een drie uur durende busreis waarbij er niet zoals in Nederland gewacht moest worden op overstekende kinderen of asociale fietsers maar op een echte wolf. Inmiddels hebben we al een aantal heerlijke maaltijden achter de kiezen, zijn we naar een Hongaarse kerkdienst geweest (waar niemand wat van snapte) en hebben we het vriendelijk knikken naar politieagenten terwijl we inde gemeentefontein staan ook al aardig onder de knie. Vandaag arriveren ook de leden Young Dorcas uit Roemenie en wordt er vanavond doorgesproken wat er allemaal te gebeuren staat volgende week.
Intussen is dat beetje regen van net tijdens het schrijven uitgegroeid tot een heuse Hongaarse wolkbreuk, opzich ook wel weer even lekker na die 42 °C van vanmorgen.
Afijn, de kop is eraf en morgen gaat het echte avontuur beginnen: Kinderkamp in Roemenie!

Door: Tim van de Geest

In het vliegtuig

Het vertrek

Zaterdag 7 juli is het zover, we gaan naar Boedapest(Hongarije) en vervolgens naar Roemenië. We hebben er natuurlijk allemaal natuurlijk erg veel zin in. Nog snel de laatste voorbereidingen doen en onze koffers even inpakken en dan is het zover. Om half 10 is er een brunch in de Petra kerk. Hier zijn alle familie, sponsors en sympathisanten voor uitgenodigd. We zullen hier onder het genot van een hapje en drankje afscheid nemen. Om 11 uur vetrekken we dan met de auto richting Schiphol om vervolgens half 3 weg te vliegen uit Nederland. Iedereen bedankt voor alle giften, gebed en verdere ondersteuning. We hopen dat u ons blijft volgen via dagelijkse berichten op deze blog. Wij vragen voor gebed zodat wij tot zegening kunnen zijn daar en veilig overkomen.

Avondvierdaagse

De jongeren van de Dorcas hebben bijna allemaal meegelopen met de avondvierdaagse. Het doel van deze actie was om tijdens de laatste avond (de welbekende snoepavond) zoveel mogelijk snoep op te halen voor de kinderen in Roemenië waar we tijdens de 1^e gedeelte van de reis een vakantie kamp voor opzetten. De meeste mensen hadden al op de dinsdag en donderdag meegelopen. Op donderdag gingen we op pad met kruiwagens en een prachtig spandoek gemaakt door Melanie en Nathalie de Graaf.

Uiteindelijk is de actie zeer geslaagd met een opbrengst van 35 kilo. Iedereen hartelijk bedankt voor het helpen met de actie!

Gift Vrouwenzendingscomité

Wij bedanken hierbij hartelijk het vrouwenzendingscomité, voor de gulle gift die wij van hen hebben gekregen. 

Sponsorloop Calvijnschool

Op vrijdag 8 juni was er op de Calvijnschool in Bunschoten-Spakenburg een sponsorloop voor het goede doel die werd gelopen door de kinderen uit de groepen 5, 6, 7, en 8. Deze sponsorloop werd georganiseerd door een groep jongeren die in samenwerking met Dorcas naar Roemenië gaat om daar weeskinderen te gaan helpen. Vol enthousiasme hebben de kinderen zoveel mogelijk rondjes gerend. Dit ondanks de heftige regenval direct na het 1^e rondje. Nadat de sponsorloop even werd stil gelegd en er een nieuwe route door school was uitgelegd gingen de kinderen weer verder vol goede moed. Het enthousiasme van de kinderen heeft zich uiteindelijk uitbetaald. Samen hebben de kinderen €1675.20 opgehaald. Een prachtig bedrag dat goed besteed gaat worden in Roemenië.